Ζούμε στην «ολιγομελή» Ελλάδα, που δεκαετίες τώρα νοσεί, από την ασθένεια της υπογεννητικότητας, συνεπικουρούμενης από τον απελπιστικό ιό της μετανάστευσης ανέργων νέων, στο εξωτερικό. Ζούμε στην ολιγομελή Ελλάδα, που νοσεί και συρρικνώνεται πληθυσμιακά, σε μια αυτοκαταστροφική τροχιά υπονόμευσης του εαυτού της, λόγω ανάγκης.
Αφύσικο, σε έναν οργανισμό που νοσεί, να αναμένεις οικονομικές λύσεις ίασής του. Άρα, αφύσικο στην Ελλάδα που νοσεί, από τις πανδημίες της υπογεννητικότητας, της ανεργίας, της μετανάστευσης και ερημώνεται, να αναμένεις, ότι θα την θεραπεύσεις ανέξοδα, με φθηνότερες λύσεις, σε σύγκριση με την υγιή της, εποχή. Επειδή είναι ακριβότερη η συντήρηση και θεραπεία του άρρωστου οργανισμού, σε σύγκριση με την συντήρηση του, όταν χαίρει άκρας υγείας. Άρα, πώς αναμένει η πολιτεία, να θεραπεύσει την ολιγομελή Ελλάδα που νοσεί και ερημώνεται από τους νέους που καλπάζουν μακριά της, δαπανώντας λιγότερα χρήματα, για να τους συγκρατήσει, αφού δεν τους εγκρίνει επιλογές εξειδίκευσής τους, για εξοικονόμηση λειτουργικών εξόδων ;
Αφύσικο, στην «ολιγομελή» Ελλάδα, να αναμένεις οτιδήποτε το πολυμελές. Φυσιολογικό να συναντάς ολιγομελείς σχηματισμούς και ροές. Άρα, τι σκοπό εξυπηρετούν τα μέτρα, μη έγκρισης όλων των ολιγομελών τμημάτων στα λύκεια, συγκεκριμένα στα επαγγελματικά ;
Αφύσικο, να λες στον δεκαοκτάρη μαθητή ή στην δεκαοκτάρα μαθήτρια του Επαγγελματικού Λυκείου, ο οποίος επέλεξε μια ειδικότητα ώστε, να ασκήσει το επάγγελμα της προτίμησής του αύριο, στην Ελλάδα των μακροχρόνια ανέργων, ότι δεν εγκρίνεις την επιλογή του, γιατί είναι ολιγομελές το τμήμα του, μέσα στην ολιγομελή Ελλάδα. Τη στιγμή, που θα έπρεπε να κάνεις το παν και να ξοδέψεις περισσότερα, από τις εποχές των «παχιών αγελάδων», για να κρατήσεις αυτόν τον μαθητή στο σχολείο του, για να μην τον απογοητεύσεις επάνω στο ξεκίνημα της ζωής του, για να μην του δείξεις , ότι περισσεύει, επειδή στην πραγματικότητα δεν μας περισσεύει ούτε ένας τελειόφοιτος, ούτε μια τελειόφοιτη λυκείου.
Αφύσικο, να επιβάλεις έστω και σε έναν τελειόφοιτο μαθητή Επαγγελματικού Λυκείου των δεκαοκτώ ετών -που από τότε που θυμάται τον εαυτό του, θυμάται μόνο την «μνημονιακή» Ελλάδα- να «θυσιαστεί» στο βωμό ενός καλύτερου αύριο .. Επειδή το αύριο είναι εκείνος, ο τελειόφοιτος μαθητής Λυκείου των δεκαοκτώ ετών…
