ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΡΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Πρόταση για την έπαρση της σημαίας στα σχολεία  

Μερικές φορές, ο θόρυβος που δημιουργείται, όταν ένα γεγονός προβάλλεται από ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας είναι τέτοιος, που αποσπά την προσοχή, από την πιθανά κρυμμένη ουσία ενός θέματος, στρέφοντας τον ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, στα επουσιώδη. Στην περίπτωση του 2^ου ΕΠΑΛ Κατερίνης, ο τρόπος που παρουσιάστηκε η αποβολή του προέδρου του δεκαπενταμελούς εστίασε (και κακώς) στις εικαζόμενες συμπεριφορές των εμπλεκομένων, με μια αίσθηση απειλής, να επικρέμεται πάνω από τις κεφαλές των εκπαιδευτικών και των μαθητών, οι οποίοι εκτέθηκαν, ως βορρά της θεαματικότητας, στο τηλεοπτικό γυαλί  και σε blogs.

Η ουσία και η πρωτοτυπία της είδησης όμως, αν αφαιρετικά επικεντρωθούμε στο αίτημα των μαθητών αυτό καθεαυτό (και όχι στον καταδικαστέο τρόπο αρνητικής προβολής του σχολείου και της κοινότητάς του, από τα ΜΜΕ), βρίσκεται στην καταγεγραμμένη προτίμηση της πλειοψηφίας της μαθητικής κοινότητας, σχετικά με την έπαρση της σημαίας. Σύμφωνα, με όσα δημοσιεύτηκαν λοιπόν, το 95% των μαθητών, προτιμά να γίνεται τακτικά η έπαρση της σημαίας, στο σχολείο, κόντρα στο υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο !!  Ο αριθμός των πεντακοσίων (500) μαθητών, αλλά και το ποσοστό (95%) που υπέγραψαν, ότι επιθυμούν τακτικότερη έπαρση σημαίας στο σχολείο τους, ίσως να είναι μια καλή αφορμή για να αφουγκραστούμε και να κατανοήσουμε το καινούργιο μήνυμα της μαθητιώσας νεολαίας μας.

Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει έπαρση σημαίας, μια φορά σε μηνιαία βάση, την πρώτη Δευτέρα μηνός. Ο περιορισμός αυτός της συχνότητας της έπαρσης της σημαίας επικαιροποιήθηκε για τελευταία φορά το 1998 με το Προεδρικό Διάταγμα 201. Η νόμοι όμως υπαγορεύονται κάθε φορά και αλλάζουν, σύμφωνα με τις τρέχουσες συνθήκες και κοινωνικές ανάγκες, ώστε να ικανοποιείται μεταξύ άλλων το εκάστοτε κοινό αίσθημα δικαίου.

Όταν το 1998 περιορίστηκε η έπαρση της σημαίας στη μηνιαία συχνότητα της μιας φοράς, η Ελλάδα ακόμη, ζούσε την περίοδο της οικονομικής άνθησης (έστω και επίπλαστης όπως πια, αποδείχθηκε). Οι Έλληνες πανηγυρίζαμε για την ένταξη μας στη Νομισματική Ένωση που θα ακολουθούσε. Νιώθαμε εθνικά υπερήφανοι για παγκόσμιες διακρίσεις σε αθλητικά γεγονότα, πολύ περισσότερο καθώς, πλησιάζοντας στο 2004 η Ελλάδα γινόταν το επίκεντρο της υφηλίου, υποδεχόμενη τους Ολυμπιακούς Αγώνες.  Και ύστερα, σαν άλλοι Ίκαροι,  βρεθήκαμε από ιπτάμενοι στα νέφη της δανεικής ευμάρειας, να προσγειωνόμαστε ανώμαλα, με δυνατές αναταράξεις στην Ελλάδα των Μνημονίων. Με τα οικονομικά δεσμά να προκαλούν ασφυξία στα νοικοκυριά και να απαγορεύουν στους νέους, να ονειρεύονται το μέλλον, έτσι, όπως τους ταιριάζει και όπως θα έπρεπε.  Σαν να μην έφτανε η εισοδηματική αποστράγγιση, δεχθήκαμε συστηματικά και την όψιμη χλεύη πολιτικών προσώπων εντός και εκτός Ελλάδας, που διακήρυτταν με πάθος,  το απαράδεκτα ισοπεδωτικό «μαζί τα φάγαμε», στοχεύοντας να πλήξουν εκτός από την οικονομία και το ηθικό και την υπερηφάνειά μας.  

Ένα παλιό γνωμικό λέει, πως «Όταν κανείς απ’ τα ψηλά στα χαμηλά βρεθεί, θέλει γερά στηρίγματα να κρατηθεί.» Προσωπικά, δεν αμφιβάλω ότι ένα τέτοιο γερό ηθικό στήριγμα μπορεί να αναζητείται στα εθνικά μας σύμβολα, όπως η σημαία, το παντοτινό σύμβολο ενότητας του λαού μας. Η γαλανόλευκη που σε όλες τις δύσκολες χρονικές περιόδους,  χάριζε στους πολίτες της χώρας μας (και στους νέους φυσικά), ομοψυχία και υπερηφάνεια, για να αντέχουν,  να αγωνίζονται και να ελευθερώνονται.

Μήπως λοιπόν το πρωτότυπο αίτημα των μαθητών για συχνότερη έπαρση σημαίας, χρήζει και μιας δεύτερης ανάγνωσης ; Μήπως είναι καιρός να τροποποιηθεί το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, έτσι ώστε να γίνεται έπαρση σημαίας συχνότερα, από τη μια φορά το μήνα, όπως συνέβαινε στα σχολεία της δεκαετίας του 1990 ;

Κατερίνη, 8 Νοεμβρίου 2014

Φανή Ζιώγα,

Εκπαιδευτικός, Μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας

(Δημοσιεύτηκε στο lefteria.blogspot.com) 

http://lefteria.blogspot.gr/2014/11/blog-post_716.html