H αδιαφιλονίκητη υπεροχή της αποχής (47%) στις εκλογές της ΕΛΜΕ Πιερίας σε πλήρη αρμονία με την πολιτική συγκυρία.

       Ένας στους δυο εκπαιδευτικούς της Πιερίας δεν προσήλθε για να ασκήσει το  δικαίωμα του εκλέγειν, στις κάλπες της ΕΛΜΕ Πιερίας, εκτινάσσοντας την αποχή από τις συνδικαλιστικές εκλογές στο πρωτόγνωρο για τα τοπικά ιστορικά 47%. Σε σύνολο χιλίων εκατόν είκοσι τεσσάρων εγγεγραμμένων καθηγητών ψήφισαν, μόλις πεντακόσιοι ενενήντα επτά, δηλαδή,  περίπου οι μισοί, μοιράζοντας σε κάθε παράταξη λιγότερα από διακόσια ψηφοδέλτια και ισοκατανέμοντας περίπου τις έδρες. Δηλαδή,  κάθε συνδικαλιστική παράταξη κέρδισε από δυο έδρες,  ΑΑΚ(2 έδρες), ΔΑΚΕ(2 έδρες), ΚΕΚ(2 έδρες), ενώ μία έδρα κέρδισε η  ΕΣΑΚ (1).

      Το ποσοστό 47% της αποχής στις συνδικαλιστικές εκλογές ξεπερνά ακόμη και το 40% της αποχής στις ευρωεκλογές και μάλλον προσιδιάζει τα ποσοστά που σφυγμομετρούν οι  δημοσκοπήσεις,  στις προθέσεις ψήφου. Αν όμως στις ευρωεκλογές η κυριαρχία της αποχής ήταν εξηγήσιμη, βάσει της συνολικής ύφεσης σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα που μέτρησε τις περισσότερες απώλειες, στον κλάδο των εκπαιδευτικών η ερμηνεία  δεν  είναι η ίδια, αφού οι συνθήκες εργασίας και οι απολαβές   έχουν μεν αλλάξει, αλλά αυτό θα έπρεπε να ενισχύσει και όχι να αποδυναμώσει το ρόλο του σωματείου.  

   Με αφορμή λοιπόν την κυριαρχία της αποχής στις εκλογές των καθηγητών, μήπως θα πρέπει να ψάξουμε  τα αίτια της γενικότερης αποστασιοποίησης όλων των εκλογέων από τις ευρύτερες εκλογικές διαδικασίες, κοιτώντας και λίγο πιο μακριά, από τις καταναλωτικές μας συνήθειες; Γιατί αν η δυσαρέσκεια των πολιτών οφειλόταν  αποκλειστικά και μοναδικά στη λιτότητα, τότε θα έπρεπε η  αντιπολίτευση να έχει εκτιναχθεί είτε στις ευρωεκλογές, είτε στις δημοσκοπήσεις, είτε στις τοπικές συνδικαλιστικές εκλογές. Το τελευταίο όχι μόνο δεν το είδαμε, αλλά αντίθετα και η τοπική παράταξη της ΑΑΚ είδε τα ποσοστά της, να μειώνονται σε σχέση με το 2012, παρόλο που το κόμμα του Σύριζα στο οποίο πρόσκειται παρείχε άφθονες υποσχέσεις, στους εκπαιδευτικούς, όπως και στις άλλες επαγγελματικές ομάδες.

     Μια αιτία της αυξανόμενης αποστασιοποίησης  από τις ευρύτερες εκλογικές διαδικασίες πιθανόν μπορεί να ανιχνευθεί, στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης τόσο των θεσμών, όσο και των εγνωσμένων αξιών στις οποίες παραδοσιακά στηρίχθηκε η ελληνική κοινωνία. Σχετικό είναι και  προηγούμενο κείμενό μου, με τίτλο «Διαφοροποιούμαι σε σχέση με την απόφαση του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών σε ποινικούς κρατουμένους» που δημοσιεύτηκε σε αυτό το ιστολόγιο στις 6 Δεκεμβρίου, διαχωρίζοντας της προσωπική θέση μου, από την κατά πλειοψηφία τοποθέτηση της τοπικής ΕΛΜΕ.    

     Σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως στην κεντρική πολιτική σκηνή, παρατηρούμε συστηματικά την απαξίωση θεσμών και αξιών. Παρατηρούμε επίσης, ότι την  διαδικασία της αποδόμησης ενός θεσμού, την ξεκινά συνήθως ένα δημόσιο πρόσωπο ή περισσότερα, την συνεχίζει   μια ευρύτερη ομάδα (ίσως παράταξη ή άλλη οργάνωση) και τελικά συχνά υιοθετείται ακόμη και από κοινοβουλευτικά κόμματα  που αποσκοπούν σε κομματικά ή εκλογικά οφέλη. Κορυφαίο, «ζωντανό»  παράδειγμα είναι η αλλοίωση της προβλεπόμενης από το σύνταγμα διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, από κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα επιδιωκόμενα οφέλη μπορεί μεν να είναι ψηφοθηρικά, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι μεγαλώνουν τη δυσφορία όλης της κοινωνίας, η οποία τελικά «γυρνά την πλάτη» στις εκλογικές διαδικασίες και μεγαλώνει τη συνολική αποχή.

Εισερχόμαστε έτσι όλο και βαθύτερα, στον συνεχώς επιδεινούμενο φαύλο κύκλο :

• μεγάλη αποχή-δυνατές φωνές αποδόμησης,     
• μεγαλύτερη αποχή–δυνατότερες φωνές  απαξίωσης ,     
• ακόμη μεγαλύτερη αποχή – ακόμη δυνατότερες φωνές αποδόμησης θεσμών και αξιών

και πάει λέγοντας …  

       Η λύση για να βγούμε από  τον φαύλο κύκλο,  νομίζω ότι δεν μπορεί να είναι άλλη, από την ενίσχυση των θεσμών  και την επιστροφή στις θεμελιώδεις, παραδοσιακές αξίες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό όμως  είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με  την ενδυνάμωση  εκείνων των υγειών πολιτικών δυνάμεων,  που έχουν ως κέντρο της ιδεολογίας τους τις παραδοσιακές αξίες και τους δημοκρατικούς θεσμούς μας και που υπεύθυνα τους εγγυώνται, με βάση την ιστορική διαδρομή τους.

(Δημοσιεύτηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2014 και στο ιστολόγιο lefteria http://lefteria.blogspot.gr/2014/12/h-47.html#more)

Διαφοροποιούμαι σε σχέση με την ανακοίνωση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας.

(Δημοσιεύτηκε στο lefteria.blogspot.gr )  

     Σε ανακοίνωση της  3^ης Δεκεμβρίου, η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας  τάχθηκε υπέρ της χορήγησης  εκπαιδευτικών  αδειών σε  ποινικούς κρατουμένους, με επίκληση  στο «νόμιμο δικαίωμά τους στις προβλεπόμενες εκπαιδευτικές άδειες». Η προσωπική μου άποψη διαφοροποιείται από την ανακοίνωση, καταρχήν, διότι μια τέτοια άδεια πρώτα, πρέπει να εγκρίνεται,  με απόφαση  συμβουλίου που υπάρχει στις φυλακές, τεκμηριωμένα και αρμοδίως, με βάση στοιχεία που περιγράφουν, την ενδεχόμενη επικινδυνότητα του κάθε φυλακισμένου  (κάτι που δεν αναφέρεται στην ανακοίνωση). Σαν απλή εκπαιδευτικός, μου είναι αδύνατο να διατυπώσω δημόσια, μια  άποψη αντίθετη προς αυτή του αρμόδιου συμβούλιου φυλακών ! Διότι  ζώντας και διδάσκοντας στην Πιερία, προφανώς και δεν διαθέτω κανένα απολύτως στοιχείο για την ποινική υπόθεση και τους εμπλεκόμενους κρατούμενους !

     Για αυτό και νιώθω υποχρέωσή μου, να διαφοροποιηθώ δημόσια σε σχέση με  το ψήφισμα της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ.   Πολύ περισσότερο, αδυνατώ να δώσω εγγυήσεις, ότι η αυτοματοποιημένη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας σε κάθε φυλακισμένο και άρα, η άκριτη συνύπαρξη κρατουμένων με τους υπόλοιπους φοιτητές μέσα στα εκπαιδευτικά  ιδρύματα δεν θα έθιγε το δικαίωμα στη ζωή και την εκπαίδευση των συμφοιτητών τους.   

     Ακατανόητη είναι και η φράση της ανακοίνωσης «…ζητάμε από τους αρμόδιους φορείς και πρόσωπα να σταματήσουν να παρακολουθούν αδιάφοροι»,  από τη στιγμή που είχε ήδη αναγγελθεί από τα υπουργεία επείγουσα νομοθετική ρύθμιση, που επισπεύσθηκε ειδικά και αποκλειστικά για τους απεργούς πείνας, για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση των σπουδών τους.

      Θα ήταν ιδανική η κοινωνία μας χωρίς φυλακές, χωρίς κρατουμένους και ποινές στέρησης  δικαιωμάτων. 

Μακάρι να ζούσαμε σε αυτήν την ιδανική κοινωνία !  

Ζούμε όμως στην   πραγματική και όχι στην ιδανική κοινωνία. 

Είναι πραγματική η εγκληματικότητα. 

Είναι πραγματική η αφαίρεση της ζωής ανθρώπου ή η απειλή της αφαίρεσης ζωής από ανθρώπους,  που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία και όπλα. 

Δεν μπορεί κανείς να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα και να έχει ψευδαισθήσεις ότι ζει στην ιδανική κοινωνία.

     Αν θέλουμε οι εκπαιδευτικοί να αγωνιστούμε προς την κατεύθυνση της ιδανικής κοινωνίας,  οφείλουμε νομίζω, να διδάσκουμε ότι

η βία, η οπλοφορία και η  παραβατικότητα  δεν μένουν ατιμώρητα στη δημοκρατία μας. 

Ότι η δημοκρατία συγχωρεί με την προϋπόθεση ότι  ο παραβάτης του νόμου δείχνει μεταμέλεια.

Ότι τα δικαιώματα που στερείται ένας κρατούμενος στα πλαίσια της ποινής τα αποκτά ξανά, με το χρόνο και σεβόμενος τη δημοκρατία και την ισότητα του, με όλους τους άλλους πολίτες, που ΔΕΝ  γίνονται παραβάτες και οπλοφόροι.  

Τέλος,
στη δημοκρατική κοινωνία μας δικαιώματα και ελευθερίες έχουμε όλοι οι πολίτες. 

Είμαστε ισόνομοι. 

Μόνο που οι ελευθερίες μας σταματάνε, στο σημείο που αρχίζουν οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των ισότιμων συμπολιτών μας.

 Κατερίνη, 6 Δεκεμβρίου 2014

Φανή Ζιώγα,

Εκπαιδευτικός, Μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΡΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Πρόταση για την έπαρση της σημαίας στα σχολεία  

Μερικές φορές, ο θόρυβος που δημιουργείται, όταν ένα γεγονός προβάλλεται από ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας είναι τέτοιος, που αποσπά την προσοχή, από την πιθανά κρυμμένη ουσία ενός θέματος, στρέφοντας τον ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, στα επουσιώδη. Στην περίπτωση του 2^ου ΕΠΑΛ Κατερίνης, ο τρόπος που παρουσιάστηκε η αποβολή του προέδρου του δεκαπενταμελούς εστίασε (και κακώς) στις εικαζόμενες συμπεριφορές των εμπλεκομένων, με μια αίσθηση απειλής, να επικρέμεται πάνω από τις κεφαλές των εκπαιδευτικών και των μαθητών, οι οποίοι εκτέθηκαν, ως βορρά της θεαματικότητας, στο τηλεοπτικό γυαλί  και σε blogs.

Η ουσία και η πρωτοτυπία της είδησης όμως, αν αφαιρετικά επικεντρωθούμε στο αίτημα των μαθητών αυτό καθεαυτό (και όχι στον καταδικαστέο τρόπο αρνητικής προβολής του σχολείου και της κοινότητάς του, από τα ΜΜΕ), βρίσκεται στην καταγεγραμμένη προτίμηση της πλειοψηφίας της μαθητικής κοινότητας, σχετικά με την έπαρση της σημαίας. Σύμφωνα, με όσα δημοσιεύτηκαν λοιπόν, το 95% των μαθητών, προτιμά να γίνεται τακτικά η έπαρση της σημαίας, στο σχολείο, κόντρα στο υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο !!  Ο αριθμός των πεντακοσίων (500) μαθητών, αλλά και το ποσοστό (95%) που υπέγραψαν, ότι επιθυμούν τακτικότερη έπαρση σημαίας στο σχολείο τους, ίσως να είναι μια καλή αφορμή για να αφουγκραστούμε και να κατανοήσουμε το καινούργιο μήνυμα της μαθητιώσας νεολαίας μας.

Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει έπαρση σημαίας, μια φορά σε μηνιαία βάση, την πρώτη Δευτέρα μηνός. Ο περιορισμός αυτός της συχνότητας της έπαρσης της σημαίας επικαιροποιήθηκε για τελευταία φορά το 1998 με το Προεδρικό Διάταγμα 201. Η νόμοι όμως υπαγορεύονται κάθε φορά και αλλάζουν, σύμφωνα με τις τρέχουσες συνθήκες και κοινωνικές ανάγκες, ώστε να ικανοποιείται μεταξύ άλλων το εκάστοτε κοινό αίσθημα δικαίου.

Όταν το 1998 περιορίστηκε η έπαρση της σημαίας στη μηνιαία συχνότητα της μιας φοράς, η Ελλάδα ακόμη, ζούσε την περίοδο της οικονομικής άνθησης (έστω και επίπλαστης όπως πια, αποδείχθηκε). Οι Έλληνες πανηγυρίζαμε για την ένταξη μας στη Νομισματική Ένωση που θα ακολουθούσε. Νιώθαμε εθνικά υπερήφανοι για παγκόσμιες διακρίσεις σε αθλητικά γεγονότα, πολύ περισσότερο καθώς, πλησιάζοντας στο 2004 η Ελλάδα γινόταν το επίκεντρο της υφηλίου, υποδεχόμενη τους Ολυμπιακούς Αγώνες.  Και ύστερα, σαν άλλοι Ίκαροι,  βρεθήκαμε από ιπτάμενοι στα νέφη της δανεικής ευμάρειας, να προσγειωνόμαστε ανώμαλα, με δυνατές αναταράξεις στην Ελλάδα των Μνημονίων. Με τα οικονομικά δεσμά να προκαλούν ασφυξία στα νοικοκυριά και να απαγορεύουν στους νέους, να ονειρεύονται το μέλλον, έτσι, όπως τους ταιριάζει και όπως θα έπρεπε.  Σαν να μην έφτανε η εισοδηματική αποστράγγιση, δεχθήκαμε συστηματικά και την όψιμη χλεύη πολιτικών προσώπων εντός και εκτός Ελλάδας, που διακήρυτταν με πάθος,  το απαράδεκτα ισοπεδωτικό «μαζί τα φάγαμε», στοχεύοντας να πλήξουν εκτός από την οικονομία και το ηθικό και την υπερηφάνειά μας.  

Ένα παλιό γνωμικό λέει, πως «Όταν κανείς απ’ τα ψηλά στα χαμηλά βρεθεί, θέλει γερά στηρίγματα να κρατηθεί.» Προσωπικά, δεν αμφιβάλω ότι ένα τέτοιο γερό ηθικό στήριγμα μπορεί να αναζητείται στα εθνικά μας σύμβολα, όπως η σημαία, το παντοτινό σύμβολο ενότητας του λαού μας. Η γαλανόλευκη που σε όλες τις δύσκολες χρονικές περιόδους,  χάριζε στους πολίτες της χώρας μας (και στους νέους φυσικά), ομοψυχία και υπερηφάνεια, για να αντέχουν,  να αγωνίζονται και να ελευθερώνονται.

Μήπως λοιπόν το πρωτότυπο αίτημα των μαθητών για συχνότερη έπαρση σημαίας, χρήζει και μιας δεύτερης ανάγνωσης ; Μήπως είναι καιρός να τροποποιηθεί το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, έτσι ώστε να γίνεται έπαρση σημαίας συχνότερα, από τη μια φορά το μήνα, όπως συνέβαινε στα σχολεία της δεκαετίας του 1990 ;

Κατερίνη, 8 Νοεμβρίου 2014

Φανή Ζιώγα,

Εκπαιδευτικός, Μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας

(Δημοσιεύτηκε στο lefteria.blogspot.com) 

http://lefteria.blogspot.gr/2014/11/blog-post_716.html

Φρένο στο Φακέλωμα των συναδέλφων από την παράταξη των «Ελεύθερων» !

          Ο μαζικός κανιβαλισμός των προσωπικών δεδομένων των συμπολιτών μας, στη διάρκεια των Μνημονίων, υπήρξε και ίσως εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο αποκρουστικές και ψυχοφθόρες μορφές παρενόχλησης, ταπείνωσης και συχνά εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.  Χιλιάδες οι οχλήσεις από εταιρείες, ιδιωτικές,  εισπρακτικές, διαφημιστικές, προωθητικές και πάσης φύσεως δοσατζήδες ή πωλητές που παραβιάζουν την ιδιωτικότητα και τα προσωπικά δεδομένα πολιτών, αξιοποιώντας ακόμη και άγνωστες πηγές προέλευσης των στοιχείων επικοινωνίας, των ανυποψίαστων θυμάτων τους. 

        Και ενώ οι ενώσεις καταναλωτών ή άλλες συλλογικότητες, ολοένα και περισσότερο προσφεύγουν στις αρμόδιες αρχές, όπως η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, καταφέρνοντας αργά, αλλά σταθερά, να ανακόψουν τον μαζικό κανιβαλισμό των προσωπικών δεδομένων ημών των πολιτών, εδώ στην Πιερία κάποιοι, δυστυχώς εκπαιδευτικοί, κινούμενοι, προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτή του σκοταδισμού, αξιώνουν ρητά και ανερυθρίαστα το υποχρεωτικό φακέλωμα ΟΛΩΝ των συναδέλφων εκπαιδευτικών,  που υποβάλλουν μια δήλωση προτίμησης, για την τοποθέτησή τους, στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πιερίας.  Έτσι, ανερυθρίαστα, ο απερχόμενος αιρετός των «Ελεύθερων», δήλωσε στη Γενική Συνέλευση στις 30 Οκτωβρίου, ότι απαιτεί να διατηρεί όλες τις δηλώσεις τοποθέτησης που υπέβαλαν οι συνάδελφοι, στο Προσωπικό Αρχείο του (παραπομπή σε βίντεο που δημοσιοποίησε στο διαδίκτυο έτερο μέλος της ΚΕΕ https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=gtZVgq893eE -λεπτά 4:15 έως 4:17) .

       Είναι απορίας άξιο, με ποιο δικαίωμα ο απερχόμενος αυτός αιρετός κατά δήλωσή του,  διατηρεί ή επιδιώκει να διατηρεί Προσωπικό Αρχείο με προσωπικά στοιχεία συναδέλφων, χωρίς τη συγκατάθεσή τους,  που περιήλθαν στη διάθεσή του, επειδή λάβαινε μέρος στις συνεδριάσεις του ΠΥΣΔΕ.   Με ποιο δικαίωμα ο απερχόμενος αιρετός της ΚΕΕ, κατά δήλωσή του, επιδιώκει να «φακελώσει» κάθε αιτούντα συνάδελφο που απευθύνει αίτηση προς την υπηρεσία του, χωρίς τη συγκατάθεσή του συναδέλφου, κρατώντας στο Προσωπικό Αρχείο του (!!!) , τα προσωπικά δεδομένα των συναδέλφων, όπως Διεύθυνση Κατοικία, Τηλέφωνο, Κινητό Τηλέφωνο ή τα ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα όπως είναι η οικογενειακή κατάσταση και κατά περιπτώσεις, η ειδική κατηγορία  (παραπομπή στην ιστοσελίδα της διεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Πιερίας για ενδεικτικό έγγραφο δήλωσης προτίμησης που συμπληρώνεται με τα προσωπικά στοιχεία των συναδέλφων http://srv-dide.pie.sch.gr/dide/modules/news/article.php?storyid=2155 );  Έχει άραγε λάβει άδεια ο απερχόμενος αιρετός της ΚΕΕ, από την Αρχή  Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και έχει γνωστοποιήσει την κατά δήλωσή του, τήρηση Προσωπικού Αρχείου προσωπικών δεδομένων των συναδέλφων, χωρίς τη συγκατάθεσή τους;

        Συνάδελφοι, η  δικαιοσύνη στις πράξεις του ΠΥΣΔΕ μπορεί να εξασφαλίζεται (στο βαθμό που επιτρέπει η αναλογία δύο προς τρία), με την παρουσία του αιρετού, στις συνεδριάσεις και την ενασχόλησή του σε αυτές, με τα ουσιώδη ζητήματα, προς όφελος των συναδέλφων.  Η διαφάνεια αυτών των πράξεων, μπορεί επίσης να είναι εγγυημένη,  εφόσον κάθε συνάδελφος, που έχει έννομο συμφέρον, μπορεί να λαμβάνει δεδομένα, όπως οι δηλώσεις τοποθέτησης ή  να χορηγεί στον αιρετό που εμπιστεύεται, οικειοθελώς (και όχι υποχρεωτικά, μέσω της υπηρεσίας, παρακάμπτοντας τη βούληση του συνάδελφου), τα δικά του στοιχεία, προκειμένου να επιβεβαιώσει ή να παρέμβει.

      Συνάδελφοι, οι πραγματικά ελεύθεροι είμαστε όλοι εμείς οι καθηγητές των  Γυμνασίων και Λυκείων του νομού μας, που καλούμαστε αύριο να ψηφίσουμε και να αναδείξουμε δυο νέα πρόσωπα-αιρετούς, για να μας εκπροσωπούν στις συνεδριάσεις του ΠΥΣΔΕ.  Χρειαζόμαστε αιρετούς που να έχουν πραγματική διάθεση προσφοράς.

Χρειαζόμαστε αιρετούς, που να έχουν υπάρξει αγωνιστές και γνώστες και έτσι,

με αγωνιστικότητα, αλλά και με γνώση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών τους,

να ελέγχουν τις διαδικασίες και να παρεμβαίνουν, προς όφελος των συναδέλφων.

Δεν χρειαζόμαστε επ’ ουδενί το «φακέλωμα» των στοιχείων μας και των προσωπικών δεδομένων μας, από κανέναν εκλεγμένο, προσωρινό, εκπρόσωπό μας.

Στις αυριανές εκλογές για την ανάδειξη των δυο νέων αιρετών του ΠΥΣΔΕ, ψηφίζουμε

Φρένο στο «Φακέλωμα» - Μαύρο στο σκοταδισμό - Όχι στον «αναχρονισμό».

 Κατερίνη, 4 Νοεμβρίου 2014

Φανή Ζιώγα, Εκπαιδευτικός,

                                        Υποψήφια αιρετός για το ΠΥΣΔΕ Πιερίας με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΚΕ Καθηγητών