H αδιαφιλονίκητη υπεροχή της αποχής (47%) στις εκλογές της ΕΛΜΕ Πιερίας σε πλήρη αρμονία με την πολιτική συγκυρία.

       Ένας στους δυο εκπαιδευτικούς της Πιερίας δεν προσήλθε για να ασκήσει το  δικαίωμα του εκλέγειν, στις κάλπες της ΕΛΜΕ Πιερίας, εκτινάσσοντας την αποχή από τις συνδικαλιστικές εκλογές στο πρωτόγνωρο για τα τοπικά ιστορικά 47%. Σε σύνολο χιλίων εκατόν είκοσι τεσσάρων εγγεγραμμένων καθηγητών ψήφισαν, μόλις πεντακόσιοι ενενήντα επτά, δηλαδή,  περίπου οι μισοί, μοιράζοντας σε κάθε παράταξη λιγότερα από διακόσια ψηφοδέλτια και ισοκατανέμοντας περίπου τις έδρες. Δηλαδή,  κάθε συνδικαλιστική παράταξη κέρδισε από δυο έδρες,  ΑΑΚ(2 έδρες), ΔΑΚΕ(2 έδρες), ΚΕΚ(2 έδρες), ενώ μία έδρα κέρδισε η  ΕΣΑΚ (1).

      Το ποσοστό 47% της αποχής στις συνδικαλιστικές εκλογές ξεπερνά ακόμη και το 40% της αποχής στις ευρωεκλογές και μάλλον προσιδιάζει τα ποσοστά που σφυγμομετρούν οι  δημοσκοπήσεις,  στις προθέσεις ψήφου. Αν όμως στις ευρωεκλογές η κυριαρχία της αποχής ήταν εξηγήσιμη, βάσει της συνολικής ύφεσης σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα που μέτρησε τις περισσότερες απώλειες, στον κλάδο των εκπαιδευτικών η ερμηνεία  δεν  είναι η ίδια, αφού οι συνθήκες εργασίας και οι απολαβές   έχουν μεν αλλάξει, αλλά αυτό θα έπρεπε να ενισχύσει και όχι να αποδυναμώσει το ρόλο του σωματείου.  

   Με αφορμή λοιπόν την κυριαρχία της αποχής στις εκλογές των καθηγητών, μήπως θα πρέπει να ψάξουμε  τα αίτια της γενικότερης αποστασιοποίησης όλων των εκλογέων από τις ευρύτερες εκλογικές διαδικασίες, κοιτώντας και λίγο πιο μακριά, από τις καταναλωτικές μας συνήθειες; Γιατί αν η δυσαρέσκεια των πολιτών οφειλόταν  αποκλειστικά και μοναδικά στη λιτότητα, τότε θα έπρεπε η  αντιπολίτευση να έχει εκτιναχθεί είτε στις ευρωεκλογές, είτε στις δημοσκοπήσεις, είτε στις τοπικές συνδικαλιστικές εκλογές. Το τελευταίο όχι μόνο δεν το είδαμε, αλλά αντίθετα και η τοπική παράταξη της ΑΑΚ είδε τα ποσοστά της, να μειώνονται σε σχέση με το 2012, παρόλο που το κόμμα του Σύριζα στο οποίο πρόσκειται παρείχε άφθονες υποσχέσεις, στους εκπαιδευτικούς, όπως και στις άλλες επαγγελματικές ομάδες.

     Μια αιτία της αυξανόμενης αποστασιοποίησης  από τις ευρύτερες εκλογικές διαδικασίες πιθανόν μπορεί να ανιχνευθεί, στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης τόσο των θεσμών, όσο και των εγνωσμένων αξιών στις οποίες παραδοσιακά στηρίχθηκε η ελληνική κοινωνία. Σχετικό είναι και  προηγούμενο κείμενό μου, με τίτλο «Διαφοροποιούμαι σε σχέση με την απόφαση του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών σε ποινικούς κρατουμένους» που δημοσιεύτηκε σε αυτό το ιστολόγιο στις 6 Δεκεμβρίου, διαχωρίζοντας της προσωπική θέση μου, από την κατά πλειοψηφία τοποθέτηση της τοπικής ΕΛΜΕ.    

     Σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως στην κεντρική πολιτική σκηνή, παρατηρούμε συστηματικά την απαξίωση θεσμών και αξιών. Παρατηρούμε επίσης, ότι την  διαδικασία της αποδόμησης ενός θεσμού, την ξεκινά συνήθως ένα δημόσιο πρόσωπο ή περισσότερα, την συνεχίζει   μια ευρύτερη ομάδα (ίσως παράταξη ή άλλη οργάνωση) και τελικά συχνά υιοθετείται ακόμη και από κοινοβουλευτικά κόμματα  που αποσκοπούν σε κομματικά ή εκλογικά οφέλη. Κορυφαίο, «ζωντανό»  παράδειγμα είναι η αλλοίωση της προβλεπόμενης από το σύνταγμα διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, από κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα επιδιωκόμενα οφέλη μπορεί μεν να είναι ψηφοθηρικά, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι μεγαλώνουν τη δυσφορία όλης της κοινωνίας, η οποία τελικά «γυρνά την πλάτη» στις εκλογικές διαδικασίες και μεγαλώνει τη συνολική αποχή.

Εισερχόμαστε έτσι όλο και βαθύτερα, στον συνεχώς επιδεινούμενο φαύλο κύκλο :

• μεγάλη αποχή-δυνατές φωνές αποδόμησης,     
• μεγαλύτερη αποχή–δυνατότερες φωνές  απαξίωσης ,     
• ακόμη μεγαλύτερη αποχή – ακόμη δυνατότερες φωνές αποδόμησης θεσμών και αξιών

και πάει λέγοντας …  

       Η λύση για να βγούμε από  τον φαύλο κύκλο,  νομίζω ότι δεν μπορεί να είναι άλλη, από την ενίσχυση των θεσμών  και την επιστροφή στις θεμελιώδεις, παραδοσιακές αξίες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό όμως  είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με  την ενδυνάμωση  εκείνων των υγειών πολιτικών δυνάμεων,  που έχουν ως κέντρο της ιδεολογίας τους τις παραδοσιακές αξίες και τους δημοκρατικούς θεσμούς μας και που υπεύθυνα τους εγγυώνται, με βάση την ιστορική διαδρομή τους.

(Δημοσιεύτηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2014 και στο ιστολόγιο lefteria http://lefteria.blogspot.gr/2014/12/h-47.html#more)

Διαφοροποιούμαι σε σχέση με την ανακοίνωση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας.

(Δημοσιεύτηκε στο lefteria.blogspot.gr )  

     Σε ανακοίνωση της  3^ης Δεκεμβρίου, η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας  τάχθηκε υπέρ της χορήγησης  εκπαιδευτικών  αδειών σε  ποινικούς κρατουμένους, με επίκληση  στο «νόμιμο δικαίωμά τους στις προβλεπόμενες εκπαιδευτικές άδειες». Η προσωπική μου άποψη διαφοροποιείται από την ανακοίνωση, καταρχήν, διότι μια τέτοια άδεια πρώτα, πρέπει να εγκρίνεται,  με απόφαση  συμβουλίου που υπάρχει στις φυλακές, τεκμηριωμένα και αρμοδίως, με βάση στοιχεία που περιγράφουν, την ενδεχόμενη επικινδυνότητα του κάθε φυλακισμένου  (κάτι που δεν αναφέρεται στην ανακοίνωση). Σαν απλή εκπαιδευτικός, μου είναι αδύνατο να διατυπώσω δημόσια, μια  άποψη αντίθετη προς αυτή του αρμόδιου συμβούλιου φυλακών ! Διότι  ζώντας και διδάσκοντας στην Πιερία, προφανώς και δεν διαθέτω κανένα απολύτως στοιχείο για την ποινική υπόθεση και τους εμπλεκόμενους κρατούμενους !

     Για αυτό και νιώθω υποχρέωσή μου, να διαφοροποιηθώ δημόσια σε σχέση με  το ψήφισμα της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ.   Πολύ περισσότερο, αδυνατώ να δώσω εγγυήσεις, ότι η αυτοματοποιημένη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας σε κάθε φυλακισμένο και άρα, η άκριτη συνύπαρξη κρατουμένων με τους υπόλοιπους φοιτητές μέσα στα εκπαιδευτικά  ιδρύματα δεν θα έθιγε το δικαίωμα στη ζωή και την εκπαίδευση των συμφοιτητών τους.   

     Ακατανόητη είναι και η φράση της ανακοίνωσης «…ζητάμε από τους αρμόδιους φορείς και πρόσωπα να σταματήσουν να παρακολουθούν αδιάφοροι»,  από τη στιγμή που είχε ήδη αναγγελθεί από τα υπουργεία επείγουσα νομοθετική ρύθμιση, που επισπεύσθηκε ειδικά και αποκλειστικά για τους απεργούς πείνας, για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση των σπουδών τους.

      Θα ήταν ιδανική η κοινωνία μας χωρίς φυλακές, χωρίς κρατουμένους και ποινές στέρησης  δικαιωμάτων. 

Μακάρι να ζούσαμε σε αυτήν την ιδανική κοινωνία !  

Ζούμε όμως στην   πραγματική και όχι στην ιδανική κοινωνία. 

Είναι πραγματική η εγκληματικότητα. 

Είναι πραγματική η αφαίρεση της ζωής ανθρώπου ή η απειλή της αφαίρεσης ζωής από ανθρώπους,  που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία και όπλα. 

Δεν μπορεί κανείς να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα και να έχει ψευδαισθήσεις ότι ζει στην ιδανική κοινωνία.

     Αν θέλουμε οι εκπαιδευτικοί να αγωνιστούμε προς την κατεύθυνση της ιδανικής κοινωνίας,  οφείλουμε νομίζω, να διδάσκουμε ότι

η βία, η οπλοφορία και η  παραβατικότητα  δεν μένουν ατιμώρητα στη δημοκρατία μας. 

Ότι η δημοκρατία συγχωρεί με την προϋπόθεση ότι  ο παραβάτης του νόμου δείχνει μεταμέλεια.

Ότι τα δικαιώματα που στερείται ένας κρατούμενος στα πλαίσια της ποινής τα αποκτά ξανά, με το χρόνο και σεβόμενος τη δημοκρατία και την ισότητα του, με όλους τους άλλους πολίτες, που ΔΕΝ  γίνονται παραβάτες και οπλοφόροι.  

Τέλος,
στη δημοκρατική κοινωνία μας δικαιώματα και ελευθερίες έχουμε όλοι οι πολίτες. 

Είμαστε ισόνομοι. 

Μόνο που οι ελευθερίες μας σταματάνε, στο σημείο που αρχίζουν οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των ισότιμων συμπολιτών μας.

 Κατερίνη, 6 Δεκεμβρίου 2014

Φανή Ζιώγα,

Εκπαιδευτικός, Μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πιερίας